Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

H EIΣΠΡΑΞΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΧΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ


Να πληρώσουν αμέσως στην Ελλάδα η φράου Μέρκελ και ο απεχθής Σόιμπλε τα 510.033.165.000 ευρώ που μας χρωστούν από το 1942!...


Αποτελεί ΧΡΕΟΣ ΤΙΜΗΣ* για τη σύγχρονη Γερμανία
 η εξόφληση των κατοχικών δανείων 
που σήμερα ανέρχονται σε 510 ΔΙΣ €!
*Αν βέβαια καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό


Στον πρόλογο του νέου βιβλίου του με θέμα "Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια", που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ερωδιός (τηλ. 2310  282782), ο ιστορικός συγγραφέας Δημοσθένης Κούκουνας αναφέρει μεταξύ άλλων εν είδει υστερογράφου:


Την εποχή που δίνεται αυτό το βιβλίο προς εκτύπωση, η Ελλάδα αντιμετωπίζει τραγικές στιγμές λόγω της οικονομικής κρίσης που διέρχεται. Θα έλεγα πρωτόγνωρες, λαμβάνοντας υπόψη ακόμη και την χρονική περίοδο, που αποτελεί το αντίκειμενό του. Θα ήθελα να καταθέσω μια προσωπική άποψη, που δεν γνωρίζω πόσο αληθινά την γνωρίζουν ή την πιστεύουν όσοι αποτελούν την πολιτική ηγεσία σ’ αυτόν τον τόπο. Την καταθέτω πάντως συνειδητά για να μην υπάρξει το παραμικρό «άλλοθι» στο μέλλον και ο κάθε αρμόδιος από το πολιτικό προσωπικό να τεθεί προ των ευθυνών του.
Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό έχει γίνει μνεία του χρυσού που εκλάπη από τους Γερμανούς ή των κατοχικών επανορθώσεων, αποζημιώσεων και των κατοχικών δανείων. Επιγραμματικά θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι όσα λέγονται περί κλαπέντος χρυσού, που αποτελούσε το εις χρυσόν κάλυμμα του ελληνικού νομίσματος κατά την έναρξη της Κατοχής, δεν ευσταθεί, αφού είναι γνωστό ότι ο εν λόγω χρυσός φυγαδεύθηκε εγκαίρως πριν από την άφιξη των γερμανικών στρατευμάτων, τόσο από την Αθήνα, όσο και από την Κρήτη όπου προσωρινά είχε μεταφερθεί. Ορισμένες μικρές ποσότητες χρυσού και αργύρου που βρέθηκαν, καθώς και τα τιμαλφή από τον πανελλήνιο έρανο προνοίας που διενεργήθηκε διαρκούντος του πολέμου, είτε επιστράφηκαν είτε εντάχθηκαν στο συνολικό χρέος με τη συναίνεση των κατακτητών. Θέμα χρυσού δεν υφίσταται συνεπώς.
Το δεύτερο ζήτημα, εκείνο των πολεμικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων έχει καλυφθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ανεξάρτητα πόσο ικανοποιητικός ήταν. Το επίσημο ελληνικό κράτος, που πιθανότατα αδικήθηκε κατά την κατανομή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων, δέχθηκε τις ρυθμίσεις που επέβαλε η Διάσκεψη της Ειρήνης στο Παρίσι το 1946 και όσες άλλες διασκέψεις ακολούθησαν στη συνέχεια. Είναι προφανές ότι άλλου είδους διαδικασίες για μεμονωμένες αξιώσεις ακολουθούν διαφορετικό δρόμο και δεν ανήκει στην αρμοδιότητά μου να κρίνω το νομικό έρεισμά τους.
Όμως το ζήτημα των κατοχικών δανείων έχει εντελώς διαφορετική βάση και είναι θλιβερό που η πολιτεία μας δεν έχει επιτύχει μέχρι σήμερα να ικανοποιηθεί. Ως Έλληνας πολίτης εξοργίζομαι που το ελληνικό κράτος δεν έχει απαιτήσει με το ανάλογο σθένος την εξόφληση αυτών των δανείων, των οποίων η νομική βάση είναι πλήρως αδιαμφισβήτητη.
Η αξίωση εδράζεται κατ’ αρχήν στη συμφωνία του Μαρτίου 1942 μεταξύ Γερμανών και Ιταλών, η οποία τροποποιήθηκε αργότερα, έπειτα από τις διαπραγματεύσεις στο Βερολίνο και τη Ρώμη (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1942). Δεν έχει καμιά αξία το γεγονός ότι επρόκειτο για μια διμερή συμφωνία μεταξύ της Γερμανίας του Χίτλερ και της Ιταλίας του Μουσολίνι, χωρίς το τότε κατοχικό κράτος να λάβει απευθείας μέρος σε μια τριμερή συμφωνία.
Οι συμφωνίες αυτές κατοχυρώνουν την Ελλάδα απολύτως και προβλέπουν ότι όσα χρηματικά ποσά έλαβαν οι Γερμανοί και Ιταλοί κατακτητές είναι αποδοτέα ατόκως με τη λήξη του πολέμου. Και είναι γελοίος ο ισχυρισμός ότι τα δάνεια εκείνα αποτελούσαν καταβολές σε τυπωμένα χαρτονομίσματα, υπονοώντας ότι ήταν ακάλυπτα και πληθωριστικά. Πρόκειται για δραχμές, που μπορεί να ήταν «ακάλυπτες» με την τραπεζική ορολογία, αλλά ήταν χαρτονομίσματα ΜΕ ΑΙΜΑ. Όχι εξαιτίας των κάθε λογής πολεμικών εγκλημάτων, που γνώρισε τότε ο ελληνικός λαός και αυτό είναι άλλο ζήτημα, αλλά διότι έτσι προκλήθηκε η πείνα και συστηματικά οι κατακτητές λεηλάτησαν την αγροτική παραγωγή και την όλη ελληνική οικονομία.
Αλλά τα χαρτονομίσματα εκείνα είχαν συγκεκριμένη αξία, έστω και αν ήταν συνεχώς μεταβαλλόμενη λόγω της διαρκώς αυξανόμενης κυκλοφορίας και του πληθωρισμού. Όχι απλώς οι αρμόδιες υπηρεσίες, αλλά οιοσδήποτε απλός πολίτης μπορεί κάλλιστα να υπολογίσει την πραγματική αξία αρχικά στη βάση της τιμαριθμικής δραχμής.
Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για συνολικό ποσόν ως προς τη Γερμανία (διότι η αντίστοιχη και σημαντικά μικρότερη απαίτηση έναντι της Ιταλίας έχει ικανοποιηθεί μεταπολεμικά) ανερχόμενο σε σημερινή αξία εκατό δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτό αφορά το κεφάλαιο άτοκα, όπως ήταν η αρχική διμερής συμφωνία του 1942.
Ωστόσο η οφειλή της Γερμανίας είναι πολύ μεγαλύτερη, διότι από τη λήξη του πολέμου και συγκεκριμένα από τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων κατέστη ληξιπρόθεσμη, οπότε λαμβάνοντας υπόψη ένα χαμηλό επιτόκιο η σημερινή ελληνική απαίτηση ανέρχεται στο επίπεδο των πεντακοσίων δισεκατομμυρίων ευρώ τουλάχιστον.
Αυτό είναι το ποσόν που σήμερα αποτελεί ΧΡΕΟΣ ΤΙΜΗΣ για τη σύγχρονη Γερμανία να αποδώσει αμέσως, αυθωρεί και παραχρήμα, στην πτωχή και καθημαγμένη Ελλάδα. Χωρίς άλλες δικαιολογίες και κωλυσιεργίες. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η σημερινή κατάσταση αν οι κυβερνήτες μας δεν είχαν πάσης φύσεως σύνδρομα και διεκδικούσαν τα νόμιμα! Τι θα είχαμε αποφύγει αν, αντί να εμφανίζονται ως «καλοί» και «συνεργάσιμοι» με τον ξένο παράγοντα, και εν προκειμένω με την πανίσχυρη Γερμανία, οι αποτελούντες τη μεταπολεμική πολιτική ηγεσία και ειδικότερα των τελευταίων τριών χρόνων, με αναπτυγμένο αίσθημα εθνικής ευθύνης διεκδικούσαν αυτή την οφειλή. Ίσως οι Γερμανοί να στερούνται της διεθνώς αναγνωρισμένης στους Έλληνες φιλοτιμίας και να μην αντιλαμβάνονται την έννοια του ΧΡΕΟΥΣ ΤΙΜΗΣ. Σε μια Ελλάδα όμως, η οποία κήδεται της εθνικής κυριαρχίας της και δεν εννοεί να την παραδώσει, όσοι συμπλεγματικοί μειοδότες και αν πρόσκαιρα βρεθούν να υπογράψουν όποιες ανήκουστες παρόμοιες παραιτήσεις, απομένει να διεκδικήσει με σοβαρότητα την άμεση εξόφληση των κατοχικών δανείων, αυθωρεί και παραχρήμα.
Αυτή τη στιγμή, όπως και τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, το ζήτημα της εξόφλησης των κατοχικών δανείων, είναι άμεσης προτεραιότητας εθνικό θέμα. Πεντακόσια δισεκατομμύρια ευρώ (και για την ακρίβεια, όπως αναπτύσσεται στο αντίστοιχο κεφάλαιο, το 2012 έφθασαν τα 510.033.165.000 €), προερχόμενα από το ΑΙΜΑ της κατοχικής περιόδου, είναι ένα ποσόν που θα έλυνε όλα τα προβλήματα…




ΓΙΑ ΤΟ ΑΚΡΙΒΕΣ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΧΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ, βλέπε:
http://aera2012.blogspot.gr/2012/06/510.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.