ΕΝΑΣ ΕΥΠΑΤΡΙΔΗΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ

Δρ Χ. Μ. ΓΚΗΤΑΚΟΣ

Ο τελευταίος Έλληνας ευπατρίδης διανοούμενος ήταν ένας, ήταν αληθινός και λεγόταν Χάρης Γκητάκος. Ικανότατος, με πληρέστατη διαύγεια και υψηλή κατάρτιση, με ασυνήθη φυσική ευγένεια και ακλόνητο ήθος, όλως υπερβατικός στην πεζότητα της εποχής, υπεράνω των θλιβερών φαινομένων και των καθημερινών απογοητεύσεων, επέκεινα...
Σχεδόν πενήντα χρόνια στενής και ειλικρινούς φιλίας καταμετρήσαμε, άλλοτε με εντατικούς ρυθμούς και υψηλές προσδοκίες, άλλοτε με την επαφή να αυξομειώνεται, πάντοτε όμως με αμοιβαία αλληλοκατανόηση και ενθάρρυνση. Συναντηθήκαμε πολλές φορές σε κοινές δράσεις και τώρα, που τις αναμετρώ, συνειδητοποιώ ότι η συμβατικά σημαντικότερη ήταν εκείνη της "Νέας Ηγεσίας", σχεδόν τριάντα χρόνια πριν. Δεν έχω ξεκαθαρίσει ποιος πρώτος είχε την αρχική ιδέα, οπωσδήποτε όμως εκείνος ήταν η προέχουσα ψυχή. Κάποιοι καταλήφθηκαν από δέος αντικρύζοντας την προσπάθεια, κάποιοι άλλοι ίσως ενοχλήθηκαν, αλλά το βέβαιο είναι ότι έγινε αποδεκτή με σεβασμό και ιδιαίτερη προσοχή. Ο Δρ Χ.Μ. Γκητάκος, όπως υπέγραφε τα δημοσιεύματά του, στήριξε αφιερωματικά και εκείνη την προσπάθεια και διάφορες άλλες που ακολούθησαν. Διανοούμενος χαμηλών τόνων με εξαιρετικό και πλουσιότατο πνευματικό έργο.
Αυτός είναι ένας πρώτος χαιρετισμός στον ισάδελφο που διέλαθε τις προσοχής μας και που απομακρύνθηκε βιαστικά, αιφνιδιαστικά και αθόρυβα, αλλά διατηρώντας το προνόμιο να είναι υψιπετής...

Δ.Κ.

Το βιογραφικό του Χάρη Γκητάκου (α΄ τόμος, Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια του Νεωτέρου Ελληνισμού 1830-2010, Εκδόσεις Μέτρον, Αθήνα 2011):

Γκητάκος Χάρης, Μιχαήλ (1945-). Κοινωνιολόγος. Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε πολιτική επιστήμη και κοινωνιολογία στην Ελλάδα και τη Σκωτία, αναγορευθείς διδάκτορας. Διετέλεσε επιστημονικός συνεργάτης του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών και στη συνέχεια σταδιοδρόμησε στο υπουργείο Πολιτισμού. Διετέλεσε διευθυντής του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών και διευθυντής Γραμμάτων του υπουργείου Πολιτισμού. Πρόεδρος της Επιστημονικής Εταιρείας Παραδοσιακών Σπουδών (από το 1979), του Ελληνικού Μεσογειακού Ιδρύματος, του Ελληνοϊσπανικού Συνδέσμου κ.ά. Το 1979 εξελέγη μέλος του Royal United Institute for Defence Studies της Μεγ. Βρετανίας και του Royal Anthropological Institute (υπό την προστασία της Βασίλισσας της Βρετανίας) και υπεύθυνος του ελληνικού τμήματος του Centro di Studi Compestellani. Του έχουν απονεμηθεί ιπποτικός σταυρός Merito Civil (από τον Βασιλέα της Ισπανίας Χουάν Κάρλος), μετάλλιο του Αγίου Αιμιλιανού της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο τίτλος του Commendatore του Ordine di San Giorgio di Garizia, του miembro consultor του Κέντρου Μεσογειακού Πολιτισμού της Βαρκελώνης. Συγγραφέας των βιβλίων: «Κοινωνιολογικά προβλήματα της Οικιστικής Αναπτύξεως» 1970, «Στοιχεία και προοπτικαί της οικονομικής αναπτύξεως του Νομού Ζακύνθου» (σε συνεργασία με Χ. Λιναρδόπουλο), «Η κοινωνιολογία του Ε. Troeltch», «Η κρίσις του ΝΑΤΟ» 1970, «Διάλογοι» 1971, «The spirit of chivalry in our days» 1972, «Οι κοινωνικές ιδέες του Γ. Πλήθωνος-Γεμιστού», «Εισαγωγή στην Οικιστική Ανάπτυξη και στην Οικιστική Οικονομική» 1972, Κ. Killinen «Αι πολιτικαί προϋποθέσεις της Διεθνούς Ασφαλείας» 1973, «Τεχνολογία και Κοινωνιολογία» 1975, R. del Ponte «Η σημασία του Γιβελλινισμού στην Μεσαιωνική Πολιτική Σκέψη» 1980, G. Alliata «Η πνευματική διάσταση της Μεσογείου» 1980, «Η Φιλοσοφική Ανθρωπολογία» (συλλ. έργο), P.G. Caucci «Αι πηγαί του Graal» 1981, «Η Ακρόπολη και οι Καταλανοί» 1986, R. Llull «Το Βιβλίo της Ιπποσύνης» απόδοση-εισαγωγή-σχόλια 1986, Γ. Λαμπελέτ «Ο εθνικισμός στην Τέχνη και η ελληνική δημώδης μουσική» προλεγόμενα 1986, Α. Erer «II Sacro Romano Impero a cura di Η. Ghitakos» 1986, P. Conte «Dante e la cultura politica a cura di Η. Ghitakos» 1988, Jacqueline Coguet «Rome et le Saint Empire Romain, a cura di Η. Ghitakos» 1988, «Αρθούρος – Θρύλος και Ιστορία» 1998, «Μεσαιωνική Σοφία» (3 τόμοι) 2003 κ.ά. Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 200 άρθρα σε επιθεωρήσεις στα ελληνικά, αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά.